Note: Andrew MacGregor Marshall is a reporter from Scotland, who is not Thai, who became involved in reporting on the Thai monarchy and then became a lese majesty victim. He has written several books on Thailand and is working on a biography of the new King, Vajiralongkorn. He was one of the first to share the now famous photos of Vajiralongkorn covered in tatoos wearing a white crop top and sagging jeans, and so was instantly accused of having photo-shopped the pictures. However the pictures are real as is Vajiralonkorn’s fondness for going out in weird and skimpy outfits. After several similar incidents were documented and shared around the world, it became impossible for the Thai government to continue pretending all the pictures are fake. Instead they warned people not to follow Andrew on Facebook and that anyone who even looks at Andrew’s posts may be accused of lese majesty. The first verse of the song echoes the abuse that is often hurled at Andrew MacGregor Marshall simply for trying to tell the truth. There are also many, many Thais grateful to Andrew, and this song is a tribute written by Rishadan Port of the band Faiyen.
แอนดรูว์เขาเป็นฝรั่ง แอนดรูว์ไม่ใช่คนไทย
Andrew is a Farang. Andrew isn’t a Thai
แอนดรูว์จะไปรู้อะไร แอนดรูว์เป็นทาสทักษิณ
So what is Andrew going to know? Andrew is a slave of Taksin
แอนดรูว์ชอบปล่อยข่าวลือ แอนดรูว์ไม่ได้หวังดี
Andrew likes to release rumors. Andrew doesn’t wish [people] well.
แอนดรูว์ไม่ได้พูดความจริง คนไทยเราไม่ยอมรับ
Andrew didn’t tell the truth! We Thais refuse to accept this!
แอนดรูว์ แมกเกรเกอร์ มาร์แชล คืออดีตนักข่าวรอยเตอร์
Andrew MacGregor Marshall is a former Reuters reporter
ทำงานมา 17 ปี ต้องลาออกเพื่ออุดมการณ์
He worked for 17 years and had to leave because of principles
แอนดรูวต้องการเผยแพร่ ความจริงของประเทศไทย
Andrew needs to publicize the truth of Thailand.
ความจริงที่ถูกปิดไว้ แต่รู้กันทั้งโลกา
The truth that has been hidden away. But everyone knows all over the world.
แล้ว ความจริงนั้นคืออะไร ทำไมใครพูดไม่ได้
And what is that truth. Why can’t people say [it]?
ความลวงนั้นลวงอย่างไร มีใครกล้าพูดออกมา
That deception deceives how? Does anyone dare say it out loud?
ความจริงพิสูจน์ได้ไหม คนไทยมีสิทธิ์อยากรู้
The truth can it be proven? Thai people have a right to be eager to know
ปิดปากคนด้วยกฎหมาย จะปิดได้นานแค่ไหน
Shutting mouths of people by law, can cover [things] up for however long
แอนดรูว์เขาเป็นฝรั่ง แอนดรูวไม่ใช่คนไทย
Andrew is a Farang. Andrew isn’t a Thai.
แอนดรูว์จะไปรู้อะไร แอนดรูว์เป็นทาสทักษิณ
How is Andrew going to know anything? Andrew is a slave of Taksin
ปิดหูปิดตาเข้าไป หลอกตัวเองกันได้ทุกสิ่ง
Going about with eyes and hears closed, [we] can fool ourselves about everything.
หากแอนดรูว์เขาพูดความจริง คนไทยต้องกล้ายอมรับ
If Andrew speaks the truth, Thai people must be brave enough to accept it.
ช้างตายทั้งตัวเอาใบบัวมาปิดไม่มิด (x4)
When an elephant dies, and you go to cover its whole body with one lotus leaf, that won’t conceal it.* (4X)
ความจริงนั้นคืออะไร ทำไมใครพูดไม่ได้
What is that truth. Why can’t people say [it]?
ความลวงนั้นลวงอย่างไร มีใครกล้าพูดออกมา
That deception deceives how? Does anyone dare say it out loud?
ความจริงพิสูจน์ได้ไหม คนไทยมีสิทธิ์อยากรู้
The truth can it be proven? Thai people have a right to be eager to know
ปิดปากคนด้วยกฎหมาย จะปิดได้นานแค่ไหน
Shutting mouths of people by law, can cover [things] up for however long
ความดีนั้นดีจริงไหม ที่อวยนั้นจริงหรือเปล่า
That goodness, is it really good? Do we grant that it is good or not?
ความเลวที่ถูกปิดไว้ ซ่อนมันไว้ด้วยความกลัว
The evil that is hidden away, [they] hide it away with fear
ดีจริงต้องกล้าพิสูจน์ ต้องเปิดให้คนถกเถียง
Real goodness must dare to be tested and proven. It must be open for people to debate
ปรับตัวเสียแต่วันนี้ มิเช่นนั้นอาจสายเกินไป
Adjust yourself right away, today. Otherwise, it could be too late.
*This is a saying that is like the English-language saying about the big elephant in the room, except it’s pretty vivid if you imagine an elephant dying and people trying to cover it up with a lotus leaf instead of burying it. I just learned from Andrew MacGregor Marshall that this saying was the epigram in his first book #thaistory.