Posted to YouTube February 5, 2013. Shared near the anniversary of the October 6, 1976, Thammasat University Massacre. The whole musical Les Misérables has been translated into Thai, so don’t read too much into the defeated tone of the end of the song. The current Thai prodemocracy movement is going strong as of October 9, 2020.
เรายังทุกข์ใจเกินจะเอื้อนเอ่ย
My heart suffers more than I can say
ความชอกช้ำไม่เคยจางหาย
The pain never goes away
ทำไมทิ้งให้เราต้องเดียวดาย
Why am I abandoned to be all alone?
ส่วนพวกนายหายหน้าไปไหน
As for all of them, they disappeared away somewhere
ดินแดนนี้ยังคอยให้เราเปลี่ยน
This land, let’s still gradually change it
เราเคยพากเพียรจำได้ไหม
We used to persevere, do you remember?
เคยร่วมร้องบรรเลงเพลงยิ่งใหญ่
Together we used to sing great songs
บัดนี้ไยพวกนายไม่มา
Why don’t they all come these days?
เราเคยคุยกันที่ตรงหน้าต่าง
We used to chat together right in front of this window
ออกเดินทางไปพร้อมความกล้า
Go out walking the path with boldness
ปลุกระดมพี่น้องปวงประชา
Calling our brothers and sisters, all the people, to action
ด้วยวาจาร้อนแรง
With strong, fervent words
ด้วยไฟที่แฝงในคำที่กล่าว
With fire hidden in the words we spoke
สุดท้ายไยกลายเป็นว่างเปล่า
In the end, they became empty [words] for nothing
ในยามเช้าบนแนวปราการ…เท่านั้น
In the morning on the ramparts . . . only that
โอ้เพื่อนเอ๋ย เพื่อนเอย ฉันแน่ใจ
Oh my friends, my friends, I’m sure
นายคงให้อภัยที่ฉัน
You would probably forgive me that
ไม่ได้หายล้มตายไปด้วยกัน
I didn’t die along with you
ดังที่เคยสัญญากันไว้
As we had promised
วิญญาณพวกนายคงมาเยี่ยมเยือน
The souls of you all probably visit
เงาที่เห็นมาเตือนใช่ไหม
Shadows that come and warn us, right?
ความโศกศัลย์นั้นเกินจะพูดไป
An arrow of sadness more than I can say
ในหัวใจฉันปวดรวดร้าว
In my aching heart
โอ้เพื่อนเอ๋ย อย่าถามถึงโลกใหม่
Oh my friends, don’t ask about the new world
โลกที่ไร้สิ้นฤดูหนาว
A world with no end to winter
ยามได้เห็นเก้าอี้ที่ว่างเปล่า
When I see the empty chairs
ทุกเรื่องราวมลายหายสิ้น
Every story falls to ruins, vanishes, and ends