By Rishadan Port (composed at the end of 2019)
This song, previously only viewed by a small group while Port Faiyen was in hiding, is now widely available and it is stunning. It was composed at the end of 2019. The context is that Port, who a year earlier had been a refugee in Laos, had snuck back into Thailand because of a life-threatening illness to be cared for by his own doctor and family (you can see how thin he is in the video). Meanwhile his comrades in Laos were being picked off by state-sponsored death squads (a total of 8 had been murdered at this point, including 6 in the previous 12 months). The rest of Faiyen band had flown to France that summer to accept an offer of asylum, escaping the death threats in Laos, but Port was too sick to join them. In the song Port faces his situation realistically and vows to .keep fighting to the last breath to realize his goals, even if he expects to fall short of them. Port says this song is autobiographical. He was thinking about his sickness and the fate of his comrades, and also about how Somsak Jeamteerasukul must have felt after the Thammasat University Massacre in 1976. Ahjahn Somsak, who now lives in France, was a student leader on the day the students were massacred, and afterwards spent two years in jail; His continued prodemocracy work inspred the 10 Demands for Reform of the Monarchy, at the heart of student protests today.*
ผ่านคืนวันเหน็บหนาวมาเนิ่นนาน
Passing days and nights feeling cold for so long now
ผ่านคืนวันปวดร้าวมาเนิ่นนาน
Passing days and nights broken hearted for so long now
อยู่กับความอ้างว้างและเคว้งคว้าง
Living with loneliness and wandering
อยู่กับความผิดหวังที่ยังค้าง
Living with disappointment that is still unresolved/unfinished
ถึงแม้วันเวลาจะผ่านไปแค่ไหน
However much time passes
ถึงแม้ฤดูกาลจะเปลี่ยนไปเท่าไหร่
However much the seasons change
แต่หัวใจมันยังไม่ลืมเลือน
My heart still doesn’t forget
และในวันนี้แม้ความหวัง
And today, even if my hope
ถูกเหยียบย่ำซ้ำจนเกือบพัง
Is run down, again and again until it nearly collapses
และยังมีบาดแผลที่ยังฝัง
And injuries have left cuts
อยู่ในห้วงลึกของจิตใจ
Deep in my heart
ถึงแม้วันเวลาจะผ่านไปแค่ไหน
However much time passes
ถึงแม้ฤดูกาลจะเปลี่ยนไปเท่าไหร่
However much the seasons change
แต่หัวใจมันยังไม่ลืมเลือน
My heart still doesn’t forget
แม้จะเป็นอย่างไร สุดท้ายจะเป็นอย่างไร
No matter how I am doing; whatever the ending will be
ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดร้าวในใจ
No matter if it will deeply hurt my heart
ต่อให้ลมพายุกระหน่ำเพียงไหน
However much the storm hammers
แต่หัวใจมันยังจะเดินก้าวไป
My heart still will keep traveling forward
จุดไฟแห่งฝันให้มันลุกโชน
A spark for my dreams so they blaze
และจะต้องคว้ามันมาให้ได้
And I must grab them for myself, whatever it takes
ตราบที่ฉันยังมีลมหายใจ
As long as I still have breath . . .
และหากวันสุดท้ายจะมาถึง
And if the last day arrives
ตระหนักในทุกห้วงที่คำนึง
I’ll realize every part of what I contemplated
มันอาจไปไม่ถึงซึ่งจุดหมาย
May not have arrived at the goal
แต่ตราบใดที่ฉันยังไม่ตาย
But as long as I don’t die
ถึงแม้วันเวลาจะผ่านไปแค่ไหน
However much time passes
ถึงแม้ฤดูกาลจะเปลี่ยนไปเท่าไหร่
However much the seasons change
แต่หัวใจมันยังไม่ลืมเลือน
My heart still doesn’t forget
แม้จะเป็นอย่างไร สุดท้ายจะเป็นอย่างไร
No matter how I am doing. However the ending will be
ถึงแม้ว่ามันจะเจ็บปวดร้าวในใจ
Even if it will deeply hurt my heart
ต่อให้ลมพายุกระหน่ำเพียงไหน
However much the storms pound
แต่หัวใจมันยังจะเดินก้าวไป
My heart will keep moving forward
จุดไฟแห่งฝันให้มันลุกโชน
A spark for my dreams so they blaze
และจะต้องโค่นมันลงให้ได้
And I must pull this down, whatever it takes**
เปลี่ยนความพ่ายแพ้ให้เป็นพลัง
Turn defeat into power
จุดไฟแห่งฝันให้สว่างไสว
A spark for my dreams so they illuminate
ตราบที่ฉันยังมีลมหายใจ
As long as I still have breath . . .
*For more about Somsak Jeamteerasukul, see the Port song with this title, and also a spoof music video of the Thai Royal Anthem with pictures of Ahjahn Somsak substituted for pictures of the king.
**The word I translated “this” is actually “it.” I don’t know if “it” refers to the dreams or to something else unspecified. I used “this” to accentuate the ambiguity.